Op een mooie nazomerse zondag besloten Henry en Joost naar Breda te gaan voor een criterium: 80 km, 66 ronden. Dat voorspelde al een zware koers. Bij aankomst bleek het  een rondje door een echte volkswijk te zijn. Een ronde met alleen maar slecht liggende klinkers en te veel drempels. De moed zakte dan ook in de wielerschoenen. Maar goed, niet al te veel deelnemers, dus uitrijden zou bijna zeker beloond worden met een premie. Met die instelling toch maar een rugnummer opgespeld en zien waar het schip zou stranden.

Bij de start zat Joost goed voorin, wat resulteerde in 2 premies en dik verzuurde benen. De koers zou nog lang duren, en misschien was dat dus niet zo’n goede zet. Henry zat wat verder van achteren, en werd geconfronteerd met renners die moesten lossen. Dat werd ook Henry teveel en hij moest het pelotonnetje op een gegeven moment laten gaan. In dat uitgedunde peloton moest Joost 5 man laten gaan die de kopgroep zouden vormen.

In de kopgroep was de Nederlands Kampioen Robert de Poel aanwezig. Hij reed vreselijk sterk, en reed alleen iedereen op een rondje. Joost was al lang blij dat hij nog in de race was voor plek 6. Echter, toen De Poel zijn groepje dubbelde, schoot het tempo weer omhoog, waardoor dat groepje dus ook weer brak, net als de moraal van Joost.

Bij beide FCA renners ging langzaam het lampje uit. Joost had zich voorgenomen om af te stappen als hij Henry aan de kant zag staan. Henry dacht precies zo. Eindconclusie: beiden reden de koers uit. Joost 10e, Henry 14e. Een echte martelgang, wat bleek na de koers. Rug, benen en armen helemaal beurs en vermoeid