Lang leve de wilde bonden. Dankzij hen hebben de Amateurs twee kansen om Nederlands Kampioen te worden. Natuurlijk staat het KNWU kampioenschap hoger aangeschreven, maar toch is het NK WFN een mooie koers. Ditmaal in Achtmaal. Namens FCA stonden Twan en Pierre aan de start bij de 40+, en Henry, Dik en Joost bij de Amateurs. Continue reading →

Dik, Henry en Ferry vertrokken vandaag richting Effen-Breda voor deelname aan het Nederlands Kampioenschap. Een wedstrijd over maar liefst 124 km met daarin 40 x een viaduct omhoog. Met alle snelle mannen uit Nederland vertrokken ze om klokslag 15.30 uur. Het was warm en bewolkt, en zoals Piet Paulusma al aangaf zouden we het niet droog houden. Ferry reed al vanaf het begin mee voorin, Dik en Henry moesten er nog even inkomen. Na een dik uur kwam er een donkere bui over die voor regen zorgde. Direct al werd er gevallen. Ferry besloot, met de vakantie naar Griekenland morgen in het achterhoofd, om geen risico’s te nemen en de wedstrijd te staken. Dik zag er halfweg koers niet zo lekker uit. Later bleek dat hij last had van zijn maag en niks binnen kon houden. Henry ging steeds beter rijden naarmate de wedstrijd vorderde. Met het ingaan van de laatste ronde reed er een kopgroep van 11 vooruit. Henry reed mooi mee in de voorste gelederen van het peloton om zich klaar te maken voor de sprint. Ook Dik zat er nog steeds bij. In de laatste kilometers sloeg het noodlot toe voor Henry en hij kampte met een lekke band. Weg spurt voor Henry. Dik eindigde in het peloton. Al met al was het al meer dan goed dat ze beiden de wedstrijd helemaal vol hadden gemaakt. De winnaar en dus Nederlands Kampioen werd Edwin Raats.

Aangezien ik per september geen militair meer ben, had ik het NMK Wielrennen aangestipt in mijn agenda om nog een keer te vlammen en zo een mooi afscheid te hebben van Defensie. Deze wedstrijd is sinds jaren op de Vlasakkers in Amersfoort, een Landmacht kazerne met groot oefenterrein voor tanks, wat een rondje opleverd van iets meer dan 5 kilometer waarvan geen meter vlak.

Al rijdende naar Amersfoort dreigde het te regenen. En ja hoor, de regen viel een uur voor de start. Het stopte wel weer voor de start, maar het parkoers was nat geworden. En de troep die de tanks achterlaten (rubber, olie), maakte het parkoers glad. Dat was te merken in het begin van de koers: glibberen en glijden in de snelle bochten. Gelukkig voor iedereen droogde het asfalt, en kon er serieus gereden gaan worden.

Met nog 7 ronden te gaan werd het bal serieus geopend door een renner uit de militaire selectie. Ik kon daar heen rijden, en samen gingen we op avontuur. Na een halve ronde sloot er nog een renner van de selectie aan, en anderhalve ronde later weer een renner uit de selectie. Met 4 man (3 tegen 1) konden we vooruit blijven, en stond de finale te wachten. De selectierenners durfden geen van allen vol te demarreren, waardoor het bij schijn-aanvallen bleef. Dat werd dus sprinten. De 2 renners die later waren aangesloten hadden in die achtervolging zo veel energie verspilt dat zij eigenlijk al gezien waren. Na de laatste bocht dus maar vol aangezet, en even leek het er op dat ik als eerste over de lijn zou gaan, en met het rood-wit-blauw afscheid zou nemen van Defensie. Helaas, de renner die de aanstichter was van de kopgroep kwam hard over mij heen, en drukte zijn wiel als eerste over de meet. Er restte ‘slechts’ een tweede plek, waar ik zeer tevreden mee ben.