Wat een race! Afgelopen zaterdag stonden Willy, Dik en Andrew aan de start van hun eerste KNWU wedstrijd van het jaar. De gevoelens waren goed. Er was goed getraind in het winter en voorjaar en de prestaties in de trainingsritten in Oss waren zeker positief. Na zijn 3^e plek vorig jaar in de eerste editie van de Ronde van Drenthe Col du VAM, Andrew had de volgende editie al snel op zijn verlanglijstje gezet voor het 2019 seizoen. Het zou een gevecht tegen man en wind en kasseien worden, een echte voorjaarsklassieker dus. Deze koers had alles: een zenuwachtig geneutraliseerde start, kasseien stroken, waaiers, valpartijen – helaas was Dik hier ook bij betrokken en zijn groep is uit de koers gehaald toen hun achterstand boven de 3 minuten kwam – en natuurlijk de Col du VAM. Bij de eerste beklimming van de VAM, kwam Andrew bij de eerste 3 boven en er vormde een kopgroep van 5 man. Andrew was de enige M50 bij maar hij was niet hersteld van de beklimming. Bij de volgende stuk met wind van zij moest hij zich laten zakken naar de tweede groep van een man of acht. Willy zat hierachter in een grotere groep. En dit is ongeveer hoe het gebleven is tot de finish. Andrew hoefde er maar twee andere M50s in zijn groep in de gaten te houden. En in de sprint, lukte het hem die twee voor te blijven en hij kwam vierend over de streep. Dit was Andrew’s eerste KNWU overwinning en de eerste keer dat hij de bovenste trede van een podium mocht betreden sinds hij het wielrennen weer oppakte in 2015. De kers op de taart voor FCA Cycling Team kwam daarna toen Willy de sprint van de grote groep won en de derde plek bij de M50s pakte. Er restte alleen nog het zeer professionele podium ceremonie. De mannen konden er met volle teugen van genieten. Seizoen 2019 is succevol begonnen!

Hoe ging het seizoen 2018?

Ik ben tevreden over het seizoen. Ik heb me geconcentreerd op het tijdrijden en een mezelf op dat vlak verbeterd. Een 17^e plek op het NK tijdrijden misstaat niet. Verder ben ik blij dat ik verstoken ben gebleven van pech, ziekte, valpartijen, en vooral met heel veel plezier de trainings- en wedstrijdkilometers heb gemaakt.

Op welke prestatie ben je het meest trots?

Ik heb mezelf verbaasd door in de elitewedstrijd in Elden de pelotonsprint te winnen, en 9^e te worden. In een sterk bezet veld. Mijn 15^e plek op het NK deed me ook veel deugd, vooral omdat ik tijdens die wedstrijd als een beer heb afgezien. Ik heb zeker een drietal keer op het punt gestaan er afgereden te worden. Ik denk niet dat ik ooit in mijn lever dieper ben gegaan.

Op welke leeftijd begon je met wielrennen?

Voor mijn communie kreeg ik een Motobécane sportfiets. Zo werd ik een fanatieke toerfietser. Een jaar later had ik mijn eerste licentie, bij categorie 3, als 9-jarige.

Wat eet je het liefst na de wedstrijd?

Ik heb geen vaste traditie, maar zondigen mag dan wel; friet met stoofvlees en een grote klodder mayo is favoriet!

Wat vind je het lekkerste weer om in te trainen?

Ik kijk altijd uit naar de eerste mooie lentedag, en probeer het met werk zo af te stemmen dat ik dan een mooie lange duurrit kan maken. Voorkeur dus voor mooi zonnig weer. Mooiste en heroïsche prestaties worden echter behaald bij extreem hondenweer.

Wat is je ultieme doel voor 2019?

Ten eerste met hetzelfde plezier blijven fietsen. Fietsen is een goede manier om fit en gezond te blijven. Als ik door werkafspraken een dag niet kan fietsen, dan ben ik bij thuiskomst nog een uur mezelf niet. Fietsen is voor mij de ideale manier om werk af te sluiten en met een fris hoofd thuis te komen. Het is mooi om bepalend te kunnen zijn in een koers, en in een kopgroep te zitten. Bij andere wedstrijden geeft het voldoening om alles te geven om het laatste wiel van het peloton te volgen, terwijl driekwart van het startveld dat niet kan. Een bepaalde plaats kan ik daar niet opplakken. Ik wil mezelf uitdagen en alles geven.

Onderstaand artikel is geschreven door Dik van de Koolwijk. Meer artikelen van Dik kun u hier vinden.

Oss. Oss is een begrip. Oss staat. In Oss en omstreken dan toch. ‘Wat doe jij? Ga jij naar Oss?’ Oss heeft toch wel een status aparte.

Op de website gaat het volgens ‘Oss’ zelf om trainingsritten. Maar er is in het menu ook een categorie ‘wedstrijd informatie’, en in de uitleg wat we daar kunnen vinden onder het kopje ‘uitslagen’, staat – toch wel volgens verwachting – ‘alle wedstrijduitslagen’. Tadaa! Dus toch een wedstrijd?!

Het verraadt het dubbele karakter. Ook bij de renners. Op weg naar de eerste keer ‘Oss’: nerveus? Nee. Krachtmeting? Toch wel. Je wil wel een goed gevoel hebben. Ergens schuilt de angst een modderfiguur te slaan. Eerlijk is eerlijk. Oss is voor mij meer dan zo maar een trainingsrit.

Dát zeg ik wel, in gedachten tegen mezelf, en hardop tegen anderen, maar stiekem is het ook een test. Als je zelf denkt een goede winter gehad te hebben, maar in Oss wordt je er naar drie ronden genadeloos afgereden, dan krijgt je zelfvertrouwen toch een behoorlijke knauw…

Je hebt die type renners, ze zijn nooit goed, hadden nooit tijd te trainen. Druk, druk, druk. Altijd verkouden, in feite doodziek. Wel rijden ze de stenen uit de straat en aan het eind van het seizoen hebben ze 15.000 km op de teller. Rara, hoe kan dat?

Oss laat de benen spreken. En de mond wordt gesnoerd. Zowel voor degenen die dachten ‘wel oké’ uit de winter te komen, maar op de feiten worden gedrukt dat er nog veel getraind moet worden; maar ook voor het type van hierboven, die in de winter – zogezegd – weinig hebben kunnen doen, maar vervolgens wel doodleuk in hun eentje een peloton voorblijven. Jaja!

Oss is dus wel degelijk een meetpunt. Wel een oneerlijke krachtmeting, overigens. Een A- en een B-groep. En als Amateur* moet je strijden tegen elite renners, soms volwaardige profs.

* Noot van de schrijver: de huidige categorie Amateurs is iets anders dan de benaming voor de voormalige Amateur categorie waarin bijvoorbeeld Danny Nelissen wereldkampioen werd. Nelissen (Duitama, Colombia 1995) was overigens de laatste wereldkampioen in deze categorie.

Enfin, als Amateur moet je dus soms strijden tegen profs. Moet en mag. Want naast een hoop afzien, is dat natuurlijk ook wel gewoon heel erg leuk en uniek. Ik reed rondjes in Oss met Bart Brentjens. Hoeveel renners kunnen nu zeggen dat ze een perfecte chasse patate uitvoerden op een Olympisch kampioen?!

Een jaar geleden. Een tweet van de organisatie. De trainingsrit gaat door, de weg is schoon. De buurman die zegt: ‘Ga je fietsen? Respect.’ En laat de hond snel binnen en duikt zelf ook weer de warmte in. Een app bericht: trek extra kleren aan, het is -7. Ach, in de auto is het inmiddels ‘al’ -3. En ja, ik heb alle thermoshirts en zweethemden die ik in de kast kon vinden aangetrokken. Ik loop er als een Michelin-mannetje bij.

Ik fiets me wel warm. De continentale ploeg van Destil – Parkhotel Valkenburg staat ook aan het vertrek. Zij zullen er wel voor zorgen dat ik het niet koud krijg… Koersen tegen profrijpe jongens maakt dat je je plekje weet…

Ik zit diep gebogen over mijn stuur. Of beter: tussen mijn kader geplooid. Ik kijk op mijn teller. Er staat 55 op. Ik schakel op. Er gebeurt niets. Ik heb geen kransje meer over. Ik rij al op de 11. Dit is het. Normaal mijn sprintsnelheid, nu om mee te komen in het peloton. Achter de jonge honden aan.

Ik voel iets, in mijn rug. Een spanning. Wat is het? Het is alsof een schaduw me achtervolgt. Vol gevend, op het puntje van mijn zadel, kan ik het niet plaatsen. Omkijken is er ook niet bij. Ik zie alleen nog het wiel voor me en bijt me erin vast.

Plots zoeft een renner me voorbij. Net of ik niet vol aan het sprinten ben. Die moet gewoon ruim 60 rijden!

Op zaterdag 3 maart 2018 won Maarten van Trijp de 58e editie van de Ster van Zwolle.

Zes dagen eerder:

Ik sta er niet bij. ik werd 18e.

Aanstaande zaterdag staat de 59e editie van de Ster van Zwolle op het programma. Afgelopen zondag reed ik weer in Oss. In het peloton. Een groep van acht weg. Met een teamgenoot daarbij. Ik kon me dus beroepen op een taak van afstoppen. De benen wilden echter niet. Geen sprint meer in de benen. Ik stond dus opnieuw niet op het eerste uitslagenblad.

Dit keer was het geen wedstrijd; het was maar een trainingsrit…

Hoe ging het seizoen 2018 en hoe beviel je eerste jaar bij FCA?

Het eerste jaar bij FCA beviel mij heel goed. Een hele gezellige groep die regelmatig samen gaat trainen of een andere activiteit organiseert. Maar alles voelt wel ongedwongen, waardoor iedereen ook zijn eigen ding kan doen.
Het seizoen 2018 ging niet geweldig. Weinig aansprekende resultaten kunnen boeken en ook veel minder wedstrijden gereden, dan dat ik van plan was om te gaan doen.

Op welke prestatie ben je het meest trots?
Ondanks het tegenvallende seizoen 2018 heb ik toch maar mooi kunnen winnen in Montfort. Daar ben ik het meest trots op wat betreft het afgelopen seizoen.

Op welke leeftijd begon je met wielrennen?
Op 16-jarige leeftijd bij de nieuwelingen ben ik met wedstrijden rijden begonnen. Daarvoor fietste ik af en toe zelf.

Wat eet je het liefst na de wedstrijd?
Heel erg wisselend, maar het liefste spaghetti.

Wat vind je het lekkerste weer om in te trainen?
Om te trainen, dus niet om in te koersen: 23 graden, weinig wind, half bewolkt. Warm genoeg voor een korte broek en t-shirt, maar niet te heet. Ideaal!

Wat is je ultieme doel voor 2019?
Weer winnen en het basisniveau moet hoger komen te liggen.

Om 2018 goed af te sluiten zijn Andrew, Sander en Frank naar Gassel gegaan om daar de Tweewielers Gassel MTB cup te betwisten. De wedstrijd was alleen voor genodigden waar FCA er een van was. Er was een leuk afwisselend parcours uit gezet met wat verraderlijk gladde en zanderige bochtjes. Eerst werd er een tijdrit van twee rondjes van 5 km gereden en daarna een wedstrijd van 15 km met gezamenlijk start. De gereden tijd werd gewoon oldskool met de stopwatch geregistreerd.

De tijdrit is als een tijdrit, gewoon zo hard mogelijk. Sander en Andrew gingen als een speer en Andrew kwam Frank na een rondje al voorbij op zijn crosser net nadat Frank uitgegleden was in een bochtje. Sander heeft het rondje het snelst afgeraffeld en Andrew behaald een derde plaats. Frank bleef op een zesde plek steken met 3 en 10 seconden achter de nummers vijf en vier. Jammer van dat schuivertje.

De wedstrijd gaat over 15 km en de start is gezamenlijk. Sander rijd direct weg met iemand in zijn wiel. Andew hangt daar tussen en Frank rijd daar met twee andere daar weer achter. Andrew weet op een recht stuk nog aansluiting met de kop van de wedstrijd te vinden!

Na een goede ronde is Sander alleen en komt met een flinke voorsprong over de streep. Andrew verlies het sprintje om de tweede plek nipt. Frank dacht aan een vierde plek maar na het aantikken van een paaltje en daarna een gat dichtrijden wordt het sprintje om de vijfde plaats net verloren.

Naast de eerste plaats van Sander stond gezelligheid bovenaan! De ochtend werd onder het genot van een Heineken oud bruin na beschouwd.

Weer een interview. Ditmaal met Sander Dijkink.

Hoe ging het seizoen 2018?
Ik ben wel weer tevreden over seizoen 18, iets minder mooie uitslagen dan het jaar daarvoor maar heerlijk gereden.

Op welke prestatie ben je het meest trots?
Ik heb één keer podium gereden vorig jaar dus dat is dan ook meteen de mooiste prestatie.

Op welke leeftijd begon je met wielrennen?
Ik ben begonnen met fietsen toen ik een jaar of 14 was denk ik, toen ik 17 jaar was heb ik één jaar en Mtb-licentie gehad en de laatste 7 jaar ook weer een licentie, voor de rest altijd toerde geweest.

Wat eet je het liefst na de wedstrijd?
Ik heb kort na de westrijd eigenijk nooit echt honger, wat er wel ”s avonds altijd in gaat is een heerlijk speciaal biertje.

Wat vind je het lekkerste weer om in te trainen?
Trainen doe ik uiteraard het liefst in mooi weer, maar regen maakt me ook niet veel uit en anders binnen, lang leve Zwift!

Wat is je ultieme doel voor 2019?
Mijn doel is om weer een overwinning te pakken bij de WVAN. En ik heb geleerd om ‘smooth’ doelen te stellen, dus ik wil ook wel wereldkampioen worden.

Nick en Dik besloten eens wat anders te doen. Ze namen deel aan de veldrit van Beesel. Voor Dik al ruim 25 jaar geleden dat ie nog eens aan een veldrit had meegedaan. Het moet bij de jeugd, categorie 6 of 7 geweest zijn. Met een veldritje of 3 op zijn conto kan ook Nick geen ervaren cyclo-crosser genoemd worden.

De verwachtingen waren dan ook niet al te hoog gespannen. Nick en Dik waren dat voor de start wel. Het voelde toch een beetje als in de nieuwelingentijd. Geen idee wat te verwachten.

Nick nam een voorzichtige start. Op het technische rondje was het lastig voor hem zijn kracht kwijt te kunnen. Draaien, keren, en een paar korte maar lastige klimmetjes. Voor hem lag uiteindelijk de 20e plaats te wachten.

Dik reed zijn eerste wedstrijd ook bij de masters. Hoewel hij pas volgend jaar de leeftijd van 40 bereikt. Tussen de oude heren vocht hij zich naar een 18e plek toe.

Het weer was de coureurs gunstig gezind, maar direct na de finish braken de hemelsluizen open. In de auto al peinzend wat de dag gebracht had: lekker gefietst, niet gedubbeld en ook niet als laatste gefinisht. Geen modderfiguur geslagen.

Net als 2 jaar geleden organiseerde TWC ’t Verzetje het Nederlands Kampioenschap Tijdrijden voor Masters in Bemmel. Dik stond aan de start in de categorie 30+. Twee jaar geleden was het NK aanleiding voor Dik om zich meer toe te gaan leggen op het tijdrijden.

In 2016 klasseerde Dik zich als 26e, met een gemiddelde van 41,4 km/u over een afstand van 21 km en schoot de kramp op de finish in zijn benen. Dat moest beter kunnen.

Het parcours was gewijzigd, maar de afstand was weer bijna 21 kilometer.

Wat kun je in het verslag schrijven over een tijdrit? Je legt het parcours af zo hard als je kan. En probeert steeds nét niet helemaal kapot te gaan en het tempo vast te houden. Dat lukte Dik goed. Hij reed een vlakke race, en zijn longen uit zijn lijf. Goed voor een tijd van 29 minuten en 21 seconden, een gemiddelde van 42.913 km/u. Daarmee klasseerde hij zich op een 17e plek. Twee jaar geleden op bijna 3 minuten van de winnaar, nu op ruim 2 minuten. Dus al bij al tevreden.