Na de eerste etappe door bekend terrein, volgde vandaag etappe 2 van de Hel van Brabant. Een rondje Kempen, hier wist ik echt de weg niet. Dus maar even wat tips gekregen van Nick, en maar hopen dat ik er wat aan zou hebben. De benen voelden in ieder geval niet slecht aan.

 Waar ik in de eerste etappe redelijk ver weg was van ellende, was het nu in de eerste 10 kilometer tot 2 keer toe feest: een zwieper zorgde er voor dat ik in de berm kwam, en bij Vliegbasis Eindhoven zat ik achter een valpartij van een renner. Zijn fiets stuiterde over de weg en zorgde er voor dat ik voet aan de grond moest zetten. Van mijn mooie positie vooraan bij de start was helemaal niets meer over.

 Er werd hard gereden de hele rit. En de wind zorgde voor de rest. Volgen was het devies. Volgens Nick kwam de eerste lastige passage met kasseien bij Laage en Hooge Mierde. Maar, hij was denk ik vergeten te vertellen dat we nog voorbij Middelbeers moesten. En wat dat voor een weg was weet ik niet, maar laten we het maar trilplaten noemen. Denk dat er wel 20 bidons op de weg lagen, in een ritme komen was knap lastig. Het peloton brak goed uit elkaar, en ik kwam natuurlijk weer achter een gaatje te zitten. Tanden op elkaar, volhouden, en in een bocht wat later remmen en ik kon net aansluiten.

 Op naar de keien bij, Hulsel dus. Aan beide kanten een klinkerpaadje. De snelheid was niet super hoog en ik besloot over de keien naar voren te rijden. En dat ging als een speer! Zat binnen no-time een heel eind vooraan. Mooi aansluiten, en laat de rest van de koers maar komen. Echter, en kwamen meer renners over de keien naar voren, en sloten voor me aan. Hierdoor werd mijn positie weer wat minder mooi.

 Daarna gebeuren er wat dingen, waarvan ik eigenlijk nog niet weet wat er nou precies gebeurde. Maar eindresultaat is dat ik in groep 3 zit, met zicht op 2 groepen voor me. Alles op een zakdoek, maar door de wind een hele dobber om dicht te rijden. Toch proberen met een paar man, en het lijkt te lukken. Alleen de animo om mee te rijden neemt af, en het gat wordt zienderogend onoverbrugbaar. Mooi balen dus. Vanaf dan is de koers niet echt leuk meer. Proberen kop over kop de snelheid er in houden met een paar man, en de rest steeds verzaken, dat houdt snel op. In de chaos rijdt onze groep ook nog 2 keer verkeerd, aangezien de volgauto’s ook al uit zicht zijn.

 Maar, wat zien we daar in de verte? Volgauto’s! Er is dus weer een groep gelost, en we krijgen de kans weer aan te sluiten. Volle bak achtervolgen dus. En zowaar, we komen aan de bumper van de laatste auto, en tussen de auto’s bij de renners. Mooi werk dus. Echter, we naderen Valkenswaard, en de achterstand op de kopgroep wordt te groot. En met een vakkunbdige zwaai met de arm van een jurylid wordt onze groep uit koers gehaald. Daar gaat al het werk om weer aan te sluiten. Nou ja, dan maar uitfietsen naar Eindhoven. Enige positieve resultaat? Een goed gevoel. Zaterdag heeft slechts 50% van de renners de etappe uitgefietst, ik dus ook. En vandaag ging eigenlijk ook heel goed. Hopelijk groeit de vorm nog iets en komt er de komende weken nog een leuke uitslag.