Een 20 tal renners bij de Masters begonnen aan hun wedstrijd over 20 ronden in De Rips. Het herfstweer zorgde al snel voor een schifting, waarbij een renner, De heer Raats genaamd, alleen voorop kwam te zitten. We hebben hem niet meer teug gezien, en klasse apart. Chapeau.

Diverse lekke banden en enkele ronden later werd het peloton, of wat daar nog van over was, al in twee groepen gereden. Geert-Jan in de eerste, Willy in de tweede. Aangezien de tweede groep na enkele rumoerige ronden wel wilde samenwerken smolten de twee groepen weer samen.  Dat was het moment voor Geert-Jan en Stefan Verheijen om opnieuw proberen weg te komen, hetgeen onder toeziend oog van Willy lukte. Zo zou later blijken, aangezien ze voor plek 2 en 3 zouden mogen rijden, Geert-Jan werd knap derde!

In de resten van het peloton weden diverse uitlooppogingen in d ekiem gesmoord, je weet wel, tot aan het achterwiel. Tot dat ongeveer 7 ronden voor het einde twee brommers genaamd Marc van Grinsven en Peter van den Heuvel langs kwamen en met hen een reeds ronden eerder geloste Master genaamd Berend.

Vol verbazing wordt door alle renners gereageerd op deze truc, aangezien het een regel is bij de WVAN dat masters niet aansluiten bij de amateurs. Er zijn dus altijd renners die denken dat deze regels niet voor hen geldt. Zo ook dachten 2 Limburgse renners er over, de heren Fontyene en vd Werf vonden dat ze dezelfde truc uit moesten halen als renner Berends, en ook zij hebben plaats genomen achter de 2 koplopers van de amateurs.  Dit onder luid protest van de overige renners, die wel netjes hun benen stil hielden, zoals het betaamd. Ook de jury heeft naar zeggen de drie “plakkers’ gesommeerd de twee amateurs los te laten. Hieraan werd slechts na 2 ruim twee ronden gehoor aan gegeven.  Want met nog twee ronden te gaan, wist het drietal zich verzekerd om uit de greep van het peloton te blijven. Ook vertelde Marc van Grinsven na de wedstrijd dat hij herhaaldelijk tegen de masters had gezegd dat ze zijn wiel moesten loslaten, maar ook dat had geen effect.

In de resterende groep zou na de wedstrijd een declassering geeist worden. De jury gaf hieraan, mogelijk door luid protest van enkele “wielervrienden”, geen gehoor. Met opgegeven hoofd gingen de valsspelers dan ook hun enveloppe halen. jammer dat ze zelf niet meer sportiviteitwaarde bezitten.

Tot dat ik deze ochtend op de site van de WVAN het bericht las, dat de drie alsnog gedeclasseerd waren. Waarom deze beslissing dan toch zo laat moest vallen is voor mij een raadsel, maar gerechtigheid heeft gelukkig wel gezegenvierd. Je zult namelijk als jury een keer een voorbeeld moeten stellen, zodat het peloton snapt dat men hiermee niet weg kan komen.