Aangezien ik per september geen militair meer ben, had ik het NMK Wielrennen aangestipt in mijn agenda om nog een keer te vlammen en zo een mooi afscheid te hebben van Defensie. Deze wedstrijd is sinds jaren op de Vlasakkers in Amersfoort, een Landmacht kazerne met groot oefenterrein voor tanks, wat een rondje opleverd van iets meer dan 5 kilometer waarvan geen meter vlak.

Al rijdende naar Amersfoort dreigde het te regenen. En ja hoor, de regen viel een uur voor de start. Het stopte wel weer voor de start, maar het parkoers was nat geworden. En de troep die de tanks achterlaten (rubber, olie), maakte het parkoers glad. Dat was te merken in het begin van de koers: glibberen en glijden in de snelle bochten. Gelukkig voor iedereen droogde het asfalt, en kon er serieus gereden gaan worden.

Met nog 7 ronden te gaan werd het bal serieus geopend door een renner uit de militaire selectie. Ik kon daar heen rijden, en samen gingen we op avontuur. Na een halve ronde sloot er nog een renner van de selectie aan, en anderhalve ronde later weer een renner uit de selectie. Met 4 man (3 tegen 1) konden we vooruit blijven, en stond de finale te wachten. De selectierenners durfden geen van allen vol te demarreren, waardoor het bij schijn-aanvallen bleef. Dat werd dus sprinten. De 2 renners die later waren aangesloten hadden in die achtervolging zo veel energie verspilt dat zij eigenlijk al gezien waren. Na de laatste bocht dus maar vol aangezet, en even leek het er op dat ik als eerste over de lijn zou gaan, en met het rood-wit-blauw afscheid zou nemen van Defensie. Helaas, de renner die de aanstichter was van de kopgroep kwam hard over mij heen, en drukte zijn wiel als eerste over de meet. Er restte ‘slechts’ een tweede plek, waar ik zeer tevreden mee ben.