Na op woensdag de WVAN wedstrijd gereden te hebben, trok Antoine donderdag naar Driebergen voor de grote ronde van de Heuvelrug. Een naam als een dijk en je verwacht er geen vierkant rondje door een woonwijk bij. Dit was het wel. Vier keer linksaf en dat een keer of 40. Wel gezellig verder, hoor. Ruim 50 man aan het vertrek bij de sportklasse. Na een ronde of 10 meldde Antoine zich van voren en demarreerde een keertje om gevoel ‘voor de koers te krijgen’. Verder had het weinig betekenis. Een paar ronde later iets serieuzer versnellen. Eigenlijk in de hoop een premie mee te pakken. Er zat echter iemand mee en die ging met 50 in het rond rijden. En even later waren we met 6 en hadden we 15 seconde voorsprong. Op een vliegrondje als dit is dat behoorlijk te noemen. Iets later sloten nog 2 man aan waaronder Brian B.. Het signaal om definitief weg te gaan rijden. Goed ronddraaiend werd het peloton gedubbeld met nog 4 ronden te gaan. Antoine probeerde de groep in 2-en te breken met een versnelling, maar dat mislukte. Kansloos richting de sprint, maar wel tevreden over de uitslag en het wedstrijdverloop: heel de koers van voren en een mooie 6e plek. Vrijdag rust en zaterdag door naar Wageningen. Een geliefd rondje en 120 vertrekkers bij de sportklasse. Een vrijwel klassiek koersverloop: geen wegrijders, de slecht lopende afdaling en de dijk zijn dominanter dan het klimmetje. Prima benen, bergop nooit pijn geleden. Een dilemma dus: wachten op de laatste ronde en alles op de sprint met het risico klem gereden te worden of toch gaan koersen en alles of niets. Dat laatste dus. Antoine reed weg in de voorlaatste klim en 3 man konden aanpikken en direct een mooi gat. Tot zover volgens plan. Twee man wilden of konden niet overnemen en dat werd funest.  De 4 werden ingelopen zo ongeveer bij het oprijden van de laatste klim, net voor het aangaan van de sprint. Uiteindelijk 11e in de uitslag. Niet slecht, maar teleurgesteld over het passieve koersen van sommigen weer naar huis.

Maandag door naar Mierlo voor iets dat geen DK was. Wel een mooi deelnemersveld van met name amateurs. Behalve Antoine waren Joost en Dik er ook. Direct pittig koersen. Dik op zijn tandvlees proberen om ‘erdoor’ te komen. Dit heeft hij alle 12 ronden geprobeerd. Ook dat is koers. Joost vanaf half koers goed attent voorin mee koers makend en Antoine ook niet te ver van achter. Achterop het parkoers stond wind en was er maar plek voor een man of 6 in de waaier. Afizen dus. 7 man reden vroeg weg en pakten een minuut. Die zouden we niet meer terugzien, was de algemene opvatting. Met nog 20 kilometer te gaan werd doorgetrokken op het stuk tegen de wind in en Antoine haakte aan. Met 2 anderen samenwerkend werd het gat van een minuut overbrugd. Knap, maar het nekje was er wel vanaf en er was ook geen hersteltijd, want bij het samenlopen was nog maar een kilometer te rijden. Een echte sprint zat er niet meer in: Antoine werd 7e in de uitslag. Dik en Joost eindigden verdienstelijk in het peloton.